In CONTRASTRIJKE AKKOORDEN deel 1 en 2 hebben we steeds twee muzikanten belicht: aan de ene kant een muzikant die vanuit een armoedige jeud wereldwijd succesvol is geworden en aan de andere kant een muzikant die vanuit een (potentieel) succesvolle positie is ‘afgegleden’ naar een leven op straat om daar zijn passie voor muziek te kunnen uiten, met de muziek als enig overgebleven ‘bezit’. In dit laatste deel zien we twee muzikanten waar die posities niet helemaal duidelijk zijn. Verschillende tinten grijs bepalen hier het beeld:
John Butler Trio
Shivering Body’s and Dancing Feet
John Butler is in 1975 geboren in Californie, maar op zijn 11e jaar ge-emigreerd naar Australie. Daar groeide hij op in Pinjarra in West-Australië. Na de middelbare school ging hij terug naar Californie om daar samen met zijn broer een carriere in de muziek te beginnen. Hij speelde daar in de band Vitamin. In 1996 -terug in Australie- ging hij naar de universiteit in Perth, maar dat hield hij niet lang vol en begon in Fremantle als straatmuzikant. In 1997 had hij zijn eerste betaalde gig in Seaview Hotel in Fremantle. En in ’98 kreeg hij een vast contract in Mojo’s Club van Phil Stevens die ook zijn manager zou worden. In 1999 leerde hij zijn vrouw Danielle Caruana kennen. Zij is ook zelfstandig muzikante onder de artiestennaam: “Mama Kin”.
Het is alweer 15 jaar geleden dat ik de singer/songwriter John Butler in de Amsterdamse Melkweg voor de allereerste keer te zien kreeg. In 2014 zagen we hem spelen in Paradiso én in het nieuwe TivoliVredenburg. Beide optredens volledig uitverkocht. Butlers liveoptredens zijn beïnvloed door zijn ervaring als straatmuzikant in Fremantle. Zijn spel omvat Westerse en Oosterse stijlen zoals blues, Indische en Celtische muziek. Zijn beheersing van finger picking, slide en het spelen van gitaarpercussie maken hem tot een meester-gitarist. Zijn belangrijkste instrument is een 12-snarige akoestische Maton gitaar (eigenlijk 11-snarig aangezien de hogere ‘G’ is verwijderd). Butler geeft deze akoestische gitaar een ‘elektrische vibe’, wanneer aangesloten op effectpedalen. Verder speelt John Butler ook op de Dobro, banjo en Telecaster.
Een écht hoogtepunt bij zijn live-optredens is toch de -soms bijna een kwartier lange- instrumentale soloversie van ‘Ocean’, een magistrale gitaarcompositie ontstaan in zijn tijd als straatmuzikant. Maar hij speelt ook liefdevolle ballades om kippenvlees van te krijgen. Vervolgens voert Butler de laid-back groove net zo makkelijk op tot een full-speed dancemachine. Drie verdiepingen Paradiso zingen en dansen mee. John Butler en zijn mannen zijn een trio van uitersten en tegenstellingen tegelijk. Met songs die zowel shivering bodyreflexen als dancing feet activeren.
Seasick Steve’s uitgestelde amerikaanse droom.
Seasick Steve, artiestennaam van Steven Leach (Oakland, Californië, 1951) is een Amerikaans bluesmuzikant. Hij speelt vooral op zelfgemaakte instrumenten, waaronder een driesnarige gitaar.
Seasick Steven werd bekend -in eerste instantie- in the UK, toen hij in 2006 in een tv-show van Jool’s Holland verscheen als Seasick Steve. Het verhaal wat hij toen de wereld in bracht was dat hij als Steve Wold, zo rond de 60 jaar was en als zwerver in Tennessee and Mississippi had doorgebracht. Volgens zijn eigen verklaring reisde hij lange afstanden door per goederentrein te liften, op zoek naar werk als landarbeider of in andere seizoensgebonden banen. Hij beweerde dat hij in een carnaval had gewerkt, als cowboy en als seizoenarbeider.
De Britse auteur Matthew Wright ontdekte echter in juni 2016 dat bovenstaande biografie verzonnen bleek door de artiest zelf. Hij gebruikte de naam Wold – de naam van zijn tweede vrouw – in plaats van zijn echte geboortenaam Leach en hij bleek niet 1941, maar 1951 geboren. Volgens Wright woonde Wold/Leach vanaf 1965 in Haight-Ashbury, San Francisco, bezocht hij het Monterey Pop Festival, zag regelmatig bands zoals The Grateful Dead optreden in de omgeving, en raakte bekend met Janis Joplin en Jimi Hendrix. Waar ‘Steve Wold’ claimde in de metro en parken van Parijs op straat te hebben gespeeld om aan geld te komen was hij in werkelijkheid een studiomuzikant die meespeelde op transcedentale muziek van Shanti, disco van Crystal Glass en produceerde een album van Modest House. Gewoon hard aan het werk dus. Maar om de persona van Seasick Steve een beetje romantiek mee te geven vertelde hij en geloofden wij zijn verhaal als zwervende straatmuzikant. Als die van de ‘uitgestelde amerikaanse droom’!!
Op dinsdagavond 22 november 2011 stond ik vlak voor het podium van het Haagse Paard. En 5 minuten voor het optreden begon, kreeg ik een sms-je van het platenlabel met de boodschap dat mij een verrassing staat te wachten. En dat bericht begrijp ik pas na Steve’s aankondiging: “we wanted to make it a little bit special. I just want to invite this soul brother friend of mine from the greatest rock band that walked the earth, John Paul Jones!!!” Plotseling staat de legendarische Led Zeppelin bassist ruim een meter voor mij en mijn camera op het podium. En hij heeft het duidelijk naar zijn zin. Jones speelt zowel bas- als lapsteel gitaar en elektrisch versterkte mandoline als begeleider van Seasick Steve, naast Dan Magnusson op drums. Steve en zijn mannen spelen gedreven en wisselen net zoveel van versnelling als de John Deere tractor dat kan, die op zijn T-shirt staat afgebeeld. Dit om zodoende zoveel mogelijk kracht en energie te kunnen produceren. Met liefdesliedjes als ‘Walking Man’ voor een meisje (“I’ll just call ya Lilly”) uit het publiek, amerikaanse folk begeleid door Jones’ mandoline, maar ook bluesrock en boogie in hun oorspronkelijke vormen maken een Seasick Steve show een enerverende beleving.